O pstr�gu, kt�ry wyszed� na spacer i wr�ci� bez nogi

Start

Seungri — strony, Obrazki i wiele więcej na WordPress

Prolog

Zima zasta�a nas w podr�y. Opowiadali�my sobie z Jegomo�ciem bajki, pili�my piwo imbirowe, a w wolnych chwilach zaczepiali�my nieznajome dziewczyny. By�o wspaniale. Stanowili�my centrum galaktyki. Oczy mego kompana by�y wielkie, niczym latarnie. Gdy jego �renice si� rozszerza�y czu�em, jak gdzie� we wszech�wiecie powstaje nowa galaktyka. Z kolei, gdy powieki zajmowa�y swoje miejsca nad policzkami s�ycha� by�o wybuchy z odleg�ych zak�tk�w nieba.
Sami zwiedziwszy odleg�e zakamarki Ameryki, wracali�my niespiesznie do domu. Na Siwe Pole. Z czasem m�j towarzysz stawa� si� coraz bardziej rozmarzony. Chwilami nawet nieobecny
- Ju� nie mog� si� doczeka� – oznajmi� pewnego popo�udnia.
- Czego? – spyta�em odruchowo, nie odrywaj�c wzroku od asfaltowej drogi.
- Domu – odpar�.
- Aha – musia�em si� jako� ustosunkowa�, ale nie mia�em poj�cia, o naszym po�o�eniu. - Jeszcze kawa�ek – rzek�em pragn�c go pocieszy�.
- W porz�dku – zdawa� sobie spraw�, �e prawdopodobnie k�ami�, ale wola�, o tym nie my�le�.
Dalej w ci�gu dnia raczej nie rozmawiali�my.
Zima by�a jesienna w swej barwie. Przed nami, na ca�ej linii horyzontu rysowa�y si� szczyty i faliste kszta�ty wzniesie�. Po obu stronach drogi rozlane by�y listopadowe pola. Pustynne barwy zb� wyg�adza�y lekko nier�wny teren. Kilkana�cie krok�w przed nami, samotny w swej bezu�yteczno�ci, sta� znak: „ust�p pierwsze�stwa”.
- Chyba przed wiatrem – za�artowa�em.
Jegomo�� nie podchwyci� tematu.
- S�ysza�e�, �e znale�li m�zg JFK? – zagai�em.
- Nie – powiedzia� to takim tonem, jakby go krab uszczypn�� w ty�ek. - Gdzie, o tym s�ysza�e�?
- Ju� dawno temu. W tej gazecie „Takt”.
- Serio? Tam pisz�, o takich pierdo�ach?
Jegomo�� mia� stopie� magistra na wydziale Sprz�tania i Utylizacji Uniwersytetu na Siwym Polu. Zawsze by�o mi troch� g�upio. By�em marnym profesorem prawa. Zaw�d bez przysz�o�ci.
- Tak – odpar�em. - Nie ka�dy jest na tyle elokwentny, by ca�y czas czyta� „Gazet� przepi�rcz�”.
- Widzisz, dlatego nie s�ysza�e�, �e Britney Spears jest w ci��y z bananem!
Zatka�o mnie.
- Naprawd�? Jak to mo�liwe?
- Ju� nie ma tabu na tym �wiecie – Jegomo�� uwielbia� narzeka� na konsumpcyjny tryb �ycia. Doskonale zna� prawo Tomchaka odno�nie praw ekonomicznych. S�ynna zasada „307”. Da� ka�demu 307 pesos miesi�cznie, a ten kupi sobie nowego Peugota 307. Ale to by�a jego utopia. – Je�li tylko masz pieni�dze mo�esz kupi� Rolls Royce’a swojemu psu – psioczy� dalej – nie ma tabu.
- Niesamowite. Z bananem... A nie wiesz kiedy �lub?
- Niestety – odpar� niepocieszony. Nast�pn� stron� musia�em...no wiesz – zacz�� wydawa� dziwne, suche, chwilami �wiszcz�ce d�wi�ki ze swoich papierosowych p�uc. W m�odo�ci nazywano go Marlboro Man, ale nie lubi� tej ksywki.
- Nie wiem – odpar�em. – W tym rzecz! Powiedz, co musia�e�? Co by�o wa�niejsze od wiadomo�ci roku!?
- Musia�em si� wysra� – wykrzycza�. - A nie by�o ju� papieru.
- Rozumiem – takich temat�w lepiej nie dr��y�.
- A, co z tym m�zgiem JFK? – przegl�da� stan podszewki w kapeluszu.
- Co?
- Ten m�zg – wycedzi� tonem zniecierpliwienia.
- Tak, m�zg. Przepraszam - zamy�li�em si�. - W�r�d wykopalisk na Retkini znale�li ruiny McDonald’s. I tam ten m�zg, w skamienia�ej kanapce, Big Macu bodaj�e. Odkrycia dokona� ten s�ynny antropolog, retkinista Gawin – pr�bowa�em przywo�a�, jak najwi�cej szczeg��w. – Szuka� tego przez 20 lat. Najpierw na retkiniarskich forach dyskusyjnych. Potrafi� przetrz�sn�� ka�dego, w celu zdobycia informacji. Jest strasznie nadpobudliwy, nawet, jak na antropologa.
- Aha – odpar� Jegomo��. To nie by�y jego klimaty. Z czasem zacz��em zdawa� sobie spraw�, i� odk�d go pozna�em, r�wnie� nie moje. Jego s�owa na d�ugo utkn�y mi w g�owie.
- Britney. Taka m�oda, pi�kna i zdolna, a zadaje si� z bananami – nie mog�em si� z tym pogodzi�. By�a moim idolem. Legenda, mimo m�odego wieku. Na li�cie artyst�w wszechczas�w magazynu „Sankovsky” wyprzedzi�a Boba Dylana i kapel� O-Zone.

Rozdzia� I

Ale do��, o polityce. Mimo, i� dni bywa�y pochmurne nie tracili�my dobrych nastroj�w. Wszystko by�oby w kompletnym porz�dku, gdyby nie jeden wiecz�r. Pewnej nocy, gdy opowiada�em mojemu koledze bajk� o Nieistniej�cym Rycerzu przerwa� mi niespodziewanie w trakcie pointy.
- Henryk, przecie� to tak, jak ze mn� – nerwowo ugniata� w d�oniach kraw�d� p�aszcza.
Zach�ysn��em si� suchym powietrzem.
- To znaczy? Co masz na my�li?
- W tym sensie, �e ja tak�e nie istniej�.
Spojrza�em na jego znoszony p�aszcz, stary kapelusz, obdarty szalik i faktycznie, Jegomo�� nie istnia�. W ka�dym razie nie pod tym p�aszczem, ani pod kapeluszem, ani tym bardziej pod szalikiem. Po prostu go tam nie by�o. Para nie wydobywa�a si� z jego ust, lecz z pustki za ko�nierzem. Nie pami�tam czy zauwa�y�em to wcze�niej. Mo�liwe, �e tak, ale po prostu odp�dza�em od siebie t� my�l. Cz�sto rozmawiali�my i ju� czu�em jak nadchodzi. Ju� bym mu powiedzia�, ale wtedy co� si� blokowa�o. Takie dziwne uczucie. Na przyk�ad, gdy znacie jak�� p�yt� na wylot, ka�dy takt, nuta po nucie. I s�uchacie jej na imprezie. D�wi�ki waszej ukochanej piosenki wype�niaj� ka�d� my�l, ka�dy oddech. Ju� ma wchodzi� genialna sol�wka, gdy nagle kto� prze��cza na radio. I jest to uczucie zawodu, pustki, niespe�nienia.

Tak m�g�bym najpro�ciej i najtrafniej opisa� moje wra�enie, gdy spodziewana przez wszystkich my�l nie nadchodzi�a. A skoro nie nadchodzi�a nie by�o sensu niepotrzebnie martwi� przyjaciela.
Teraz jednak�e by�o ju� po herbacie. Dowiedzia� si�. Co wi�cej, problemu nie stanowi�a sama informacja, lecz k�opot jaki ona stwarza�a. Problem ten nale�a�o rozwi�za�, by Jegomo�� m�g� normalnie funkcjonowa�. Tak to ju� jest, �e szlag trafia wszystkie rzeczy jednocze�nie.

Rozdzia� II

Gdy znajdowali�my si� kilkana�cie kilometr�w od Siwego Pola zacz��em wypatrywa�, niewidzialnej na pierwszy rzut oka, drogi ukrytej w wysokiej trawie. S�ysza�em niegdy� od wujka Starego Suma, o lesie ukrytym w�r�d ��k. Nie mo�na go dostrzec z g��wnego szlaku, dlatego tak trudno tam trafi�. Fakt, i� droga do niego prowadz�ca jest zakamuflowana, niczym Chi�czyk w Chinatown, nie u�atwia sprawy. W lesie tym, opowiada� wujek, ro�nie gigantyczny d�b. Nazywa si� Baron Drzewog�az. Jest kr�lem wszystkich drzew i zna odpowied� na prawie ka�de pytanie jakie mo�na wymy�li�. Oczywi�cie z racji wieku nie jest zorientowany, w spos�b zadowalaj�cy, w literaturze wsp�czesnej oraz nowoczesnych technologiach. Na szcz�cie pytania z tych dziedzin nie znajdowa�y si� w obszarze naszych zainteresowa�. Wujek opowiada� mi o tym miejscu wielokrotnie, przy ka�dej rodzinnej uroczysto�ci. Tak�e czu�em si� na si�ach, by odnale�� Barona. Id�c na kraw�dzi asfaltowej nawierzchni wypatrywa�em czego�, co mog�o by� �cie�k� ukryt� w polu. Jegomo�� przez ca�y czas przygl�da� mi si� bacznie.
- P�niej ci wyja�ni� – odpar�em zdenerwowany przeci�gaj�cymi si� poszukiwaniami.
Wymamrota� co� pod nosem. To jego nieistnienie by�o niezwykle k�opotliwe. Gdy temperatura przekracza�a zero stopni nie by�o wiadomo, gdzie patrzy. Kapelusz wskazywa� p�noc, wi�c
najpewniej Jegomo�� zakotwiczy� spojrzenie w horyzoncie przed nami. W zasadzie mia�em to gdzie�. B�g chyba malowa� krajobraz wok� nas wed�ug jednej kalki. Po paru godzinach wpatrywania si� w nieprzerwane pasmo ��k wydawa�o mi si�, i� p�ywam po�r�d nich. Jestem wiatrem. �odygi traw uginaj� si� pod ci�arem mojej p�etwy. A ja czesz� je, niczym w�osy ukochanej o poranku.
Niestety m�j przyjaciel wyrwa� mnie z obj�� tych wspania�ych z�udze�.
- Czy to ci nie wygl�da na drog�? – wskaza� kapeluszem.
- Co? Gdzie? – nie wiedzia�em, czy patrze� na jego nieistniej�c� r�k�, czy na betonowy monolit ��ki doko�a?
- O tutaj, gdzie trawa jest troch� ni�sza – faktycznie by�o miejsce, w kt�rym czubki ro�lin jakby si� zapad�y.
Podszed�em bli�ej. �odygi ugi�y si� i ukaza�y fragment wydeptanej �cie�ki. Przy ka�dym kolejnym kroku ukazywa�y si� kolejne jej fragmenty. By�a, niczym mozaika ukryta po�r�d traw. Zabawa w uk�adanie �cie�ki z puzzli trawa na tyle d�ugo, i� stracili�my z oczu drog�, kt�r� szli�my do tej pory. Nie by�o ju� odwrotu. Wiecz�r zbli�a� si� nieub�aganie, a my wci�� nie mogli�my znale�� lasu. Wieczorna mg�a g�stnia�a wok� nas. Zbli�y�a si� do chwili, gdy mia�a przybra� form� sta��. Czu�em jej ci�ar na ramionach. W pewnym momencie pocz�a rzedn��. Naszym oczom ukaza� si� las. Stwierdzili�my, i� nie b�dziemy ryzykowa� w�dr�wki po omacku i zaczekamy do jutra.
Tym bardziej, �e drogi do Barona pilnuje wielki �ubr. Roz�o�ywszy �piwory podziwiali�my niebo oraz ksi�yc l�ni�cy na p�nocy.

Rozdzia� III

Nazajutrz odwa�nie wkroczyli�my do lasu. Pokonawszy zapor�, w postaci wielkich paproci, trafili�my na w�sk� �cie�k�. Przypomina�a korytarz w�r�d wysokich drzew. Z racji swego wzrostu szed�em pierwszy. Szli�my przez ca�y, sm�tny, mroczny i g�uchy las. Chmury wlok�y si� nisko na niebie. Zdawa�y si� by� zapl�tane w koronach drzew. Powoli traci�em zmys�y i nadziej�. Krajobraz by� potwornie monotonny. Na tyle, i� odnios�em wra�enie, jako by�my nie przeszli ani centymetra. Wygl�da�o to, jak sztuczka ze starego filmu. Stali�my w miejscu, a za nami puszczano film ze zdj�ciami lasu. Gdy s�dzi�em, �e padli�my ofiar� pu�apki, monotonii zrz�dzonej przez los ujrza�em �wiat�o na ko�cu tunelu. Poczu�em niesamowit� ulg�. Chwila ta nie by�a spowita poezj�, lecz zwierz�cym, pierwotnym, wr�cz ordynarnym uczuciem.
- Wi�c jednak ten las si� kiedy� ko�czy – powiedzia�em, wypluwaj�c przy okazji resztki zesz�orocznego przezi�bienia.
Spojrza�em na Jegomo�cia oczekuj�c oratorskiej uczty z jego strony. Niestety uraczy� mnie jedynie �wiszcz�cym oddechem, przez kt�ry i tak nie przedosta�oby si� �adne s�owo. Machn��em na niego p�etw�. Dalej, czaj�c si� na palcach, zbli�ali�my si� do wyj�cia. Las ko�czy� si�, ale tylko po prawej stronie, na kt�rej to rozci�ga�a si� niewielka polana. Ca�a ta przestrze� zgromadzona by�a nad strumykiem. Po lewej stronie, w�r�d drzew znajdowa� si� otw�r. Ma�y, niczym dziura w p�ocie. To musia�o by� przej�cie do Barona. I gdy wszystko zaczyna�o si� uk�ada� po naszej my�li us�ysza�em, jak m�j przyjaciel wstrzymuje oddech. Spojrza�em na niego. Nast�pnie przed siebie. Najprawdopodobniej obydwaj w tamtej chwili do�wiadczyli�my stanu przedzawa�owego. Chocia� jemu to ju� niczym nie grozi�o. Nad strumykiem sta� najwi�kszy �ubr, jakiego w �yciu widzia�em.
Na szcz�cie zwr�cony by� do nas ty�em, co dawa�o nam pewne szanse. Powoli wyszli�my zza drzew. W jednej chwili przestrze� doko�a zmala�a nieproporcjonalnie. �ubr zdawa� si� by� na wyci�gni�cie r�ki. Na szcz�cie by� zaj�ty przegl�daniem si� w tafli wody. Wykorzystuj�c jego nieuwag� b�yskawicznie wskoczyli�my do dziury. Sturlali�my si� po niewielkim zboczu zahaczaj�c po drodze kilkana�cie korzeni. Zatrzymali�my si� na wielkim drzewie.
Podnios�em si� lekko oszo�omiony. �wiat jeszcze troch� wirowa�. W dodatku drzewo si� poruszy�o.
- Bo�e ono naprawd� si� rusza – rzek� Jegomo��, wsparty o pie�.
Li�cie zacz�y spada�, niczym spadochroniarze w czasie alianckich desant�w.
Przyjaciel zerwa� si� na r�wne nogi.
- To pewnie Baron Drzewog�az – wyszepta�em i uk�oni�em si�.
Jegomo�� nie zrozumia�, wi�c musia�em go szarpn�� za p�aszcz. Kora drzewa zacz�a p�ka�. Unios�y si� ci�kie powieki, ukazuj�c zielone �renice. Rozwar�y si� wielkie, bezz�bne usta.
- Kto o�miela si� przerywa� m�j odpoczynek? – g�os brzmia�, niczym t�tent p�dz�cych bizon�w.
- My, drogi Baronie – napi�cie by�o niesamowite. W ka�dej chwili spodziewa�em si� wst�gi piorun�w. – Bardzo przepraszamy za to naj�cie, lecz przychodzimy w bardzo wa�nej sprawie.
Baron spojrza� na nas. Zdawa�o si�, �e nasze s�owa potraktowa� do�� nonszalancko.
- To chyba oczywiste – podrapa� si� ma�� ga��zk� w prawy policzek. – Nikt nie przychodzi do mnie w sprawach b�ahych – parskn�� rubasznym, sarmackim �miechem. – Przynajmniej tak im si� wszystkim wydaje.
Odczeka�em chwil�, a� �omot jego g�osu ustanie.
- W�a�nie, chcieli�my prosi�...
- A ten �ubr co tam wyprawia?! – wrzasn�� tak, �e chyba w ca�ym lesie li�cie pospada�y z drzew.
- Przegl�da� si� w tafli wody – odpar�em maj�c nadziej�, i� tym zako�czymy gr� wst�pn�.
- Jak on da� si� na to nabra�? Przecie� w tej rzece nie ma kamienia filozoficznego! – zacz��em si� �mia�. Uwielbiam si� �mia�, gdy nie wiem, o co chodzi.
– Chcia�em, by przesta� ci�gle przychodzi� na kawk� i zawraca� mi g�ow� – kontynuowa�. - Kurde, filozof si� znalaz�. Najwy�szy czas poszuka� kogo� m�odszego do tej roboty. Znacie przypadkiem kogo� takiego?
- Bolec, by si� nadawa� – rzek� Jegomo��.
- Co ty chrzanisz ch�opcze? – oburzy� si� Baron. – Bolec pracuje teraz dla Gandolfa ze Szczecina. Widz�, �e nic nie wiecie. Musz� was sprawdzi�, nim udziel� wam jakiej� rady.
My�la� przez chwil�, w ko�cu wiatr wyszepta� mu co� do ucha.
- Ju� mam – za�mia� si� szyderczo. – Powiedzcie mi, jaki jest wasz ulubiony wiersz?
Tu nas za�atwi�. Jegomo�� nie czytywa� poezji. Wi�c ukry� nieistniej�c� twarz w ko�nierzu. Ja natomiast nie czyta�em nic od niepami�tnych czas�w. Musia�em zaryzykowa� i postawi� na co� z klasyki.
- „Wykorzenienie ha�asowania” Markoniusa Zielonego! – wykrzycza�em na bezdechu.
Baron spojrza� na nas. My�la�em, �e to koniec. Wtem u�miechn�� si�, chyba najbardziej szczerze w swym �yciu.
- Te� go uwielbiam – zacz�� gestykulowa� ga��mi. - Taki przewrotny panegiryk z lekk� nutk� dekadencji. Markonius wyprzedzi� swoje pokolenia o lata �wietlne - opami�ta� si� i uspokoi� wiatr wok�.
- W porz�dku. M�wcie - spojrza� na nas dok�adnie mierz�c Jegomo�cia wzrokiem. – W czym sprawa?
Chwyci�em przyjaciela za r�kaw, by nie zd��y� nic powiedzie�. Nie mia� talentu dyplomatycznego.
- Tak wi�c...
- Nie zaczyna si� zdania od „tak wi�c”! – poczu�em si�, jak w przyrzecznej szk�ce. – Wiele rzeczy mnie irytuje z racji na wiek, ale olewanie zasad gramatycznych przyprawia�o mnie o md�o�ci od niepami�tnych czas�w.
- Przepraszam najmocniej. To z emocji – uk�oni�em si� nisko. P�etwy dygota�y mi paralitycznie. – M�j przyjaciel, jak szanowny Baron zapewne widzi, nie istnieje.
- Faktycznie ciekawe. Jak to si� mog�o sta�?
- Prawdopodobnie od strza�u w g�ow� z broni du�ego kalibru. Chocia� przez jaki� czas mia� po prostu dziur� w g�owie - wyci�gn��em zdj�cie z naszej wycieczki do Middletown.
Na zdj�ciu byli�my my z Jegomo�ciem i pewn� �liczn� kelnereczk�, kt�ra to siedzia�a na kolanach mojego przyjaciela. Pokaza�em zdj�cie Baronowi.
- Ca�kiem fajna cizia – rzek� z rozmarzonym wzrokiem, po czym lekko zmieszany spojrza� na nas. – Znaczy...no...zgadza si�. Dziura w g�owie by�a.
- No w�a�nie. I wszystko by�o w porz�dku, a teraz? – wskaza�em na mego druha.
- No tak, ale czy to ci w czym� przeszkadza synu? – zwr�ci� si� do Jegomo�cia.
M�j przyjaciel wzi�� g��boki oddech.
- Jestem uwi�ziony w sk�rze – rzek� z takim smutkiem w g�osie, �e by�bym stanie odda� mu ostanie oszcz�dno�ci i wys�a� na konto w Szwajcarii. - Czuj� j�. Lecz nie mog� dostrzec. Jakby jej barwa zamkn�a si� pigmencie.
Baron westchn�� ci�ko.
- Przykro mi ch�opaki, ale nic nie poradz�. Co prawda w zesz�ym roku zabrali z mojego lasu jedn� sosn� i dwa �wierki, wi�c gdyby ci� przywr�cili mieliby�my, w du�ym uproszczeniu, status quo ante. Ale niestety to sprawa dla kogo� z wy�szego szczebla. Musicie i�� wzd�u� tych brz�z, a potem skr�ci� w prawo przy topolach. Niedaleko b�dzie ma�a chatka z napisem „kino”. Tam wam powiedz�, co zrobi�. To wszystko, co mog� w tej sprawie
- Serdecznie dzi�kujemy, Baronie.
- Nie ma sprawy. Przyjemnie si� z wami gaw�dzi�o.
Odchodzili�my smutni, lecz z iskierk� nadziei w sercach.
- Ale gdyby�cie mieli problem z dzik� lam� lub chcieliby�cie zagra� partyjk� utylitarnego pokera to zapraszam! – Baron wo�a� za nami.

Rozdzia� IV

Opu�ciwszy Drzewog�aza udali�my si� drog�, kt�ra mia�a zaprowadzi� mego przyjaciela po potrzebne odpowiedzi. Z pocz�tku zdawa�a si� prowadzi� podr�nych na koniec �wiata, lecz wkr�tce w oddali ujrzeli�my wielki napis na dachu malutkiej chatki. „Kino”.
- Oby tutaj co� wiedzieli – Jegomo�� pop�dzi� przed siebie. Widzia�em odcisk jego d�oni trzymaj�cej kapelusz. P�aszcz zostawia� za nim z�udzenie ponadd�wi�kowej pr�dko�ci.
Kasa kina by�a zamkni�ta. Dobieg�szy do drzwi zacz�� pi�ciami sprawdza� ich up�r.
- Ju�, ju� – z daleka dobiega� s�dziwy g�os.
Drzwi si� otwar�y. Mi�y staruszek, o niesamowitych, hipnotyzuj�cych i bardzo m�odych oczach powita� nas najszerszym u�miechem jaki widzieli�my.
- Henryk i Jegomo��, jak mniemam? – spojrza� na nas po ojcowsku.
- Zgadza si� – potwierdzili�my.
- Poprosz� bilety – powiedzia� przyjaznym, lecz zdradzaj�cym irytacj� g�osem.
- Jakie bilety? – zacz�li�my grzeba� w kieszeniach. Nagle Jegomo�� wyj�� ma�y, zielony skrawek papieru. Spojrza�em z niedowierzaniem, po czym wyci�gn��em taki sam. Wcze�niej nawet nie mia�em kieszeni.
Podali�my mu bilety i weszli�my na niewielk� salk� ze starym, po��k�ym ekranem. �wiat�a zgas�y. Projektor poszed� w ruch. Na ekranie ujrzeli�my tytu�: „Jegomo��; �ycie i �mier�” oraz ten dziwnie znajomy g�os. Basowy z niezwyk�ym rezonansem.
„Tego lata. Jegomo�� niechc�cy strzeli� sobie w twarz
z dubelt�wki. Teraz nie istnieje i musi walczy� o sw�j byt”
- Przecie� to ten kole� ze zwiastun�w! – zwr�ci�em si� do przyjaciela. – Don La... – poczu�em czyj�� r�k� na ramieniu. To by� bileter.
- Cii... – u�miecha� si� szeroko.
- Czy to B�g? – spyta� Jegomo��.
Facet nie odpowiedzia�. Jedynie pokiwa� znacz�co g�ow�.
- Wiedzia�em! To nawet ma sens – po raz kolejny zosta�em przywo�any do porz�dku.
Skoncentrowali�my si� na filmie.
„Ma jedn� szans�, by odzyska� siebie.
Ale, czy na ni� zas�uguje?”
Nagle na ekranie pojawi�y si� filmy, jakby domowej roboty, pokazuj�ce dzieci�stwo mojego przyjaciela. By�o sporo drastycznych scen, na przyk�ad m�czenie pszczo�y z�apanej na sznur�wk�, w wieku 7 lat. Baton ukradziony ze sklepu w wieku lat 12. Lecz po tych wszystkich scenach ukazuj�cych czyny co najmniej haniebne nadszed� fragment filmu, �ycia, w kt�rym Jegomo�� oddaje ostatniego papierosa, jakiemu� menelkowi na Siwym Polu. Co prawda tamten umar� w miesi�c p�niej na raka p�uc, ale wyd�wi�k tego gestu by� przeogromny.
„Nasz bohater...
dostaje kolejn� szans�” oznajmi� g�os.
Podskoczyli�my z rado�ci. Przy wyj�ciu starszy facet da� Jegomo�ciowi ma�� saszetk� z nieokre�lonym bia�ym proszkiem.
- Za�ywaj codziennie – pogrozi� stetrycza�ym palcem. – Rano i wieczorem przez najbli�szy tydzie� - po czym pomacha� nam na do widzenia.

Epilog

Uradowani wr�cili�my na Siwe Pole. Nie by�em nawet w stanie odda� swego szcz�cia. Chyba jedynie cisi posiedli t� umiej�tno�� prze�ywania prawdziwego zachwytu. Nie mog�em nacieszy� oczu �punami wylewaj�cymi z rynsztoka w czasie deszczu. Widok, kt�ry nie jeden sanitariusz Czerwonego Krzy�a skwitowa�by soczystym pawiem. Ale to by� m�j �wiat. M�j nowy dom. Zapach pomara�czy ze stragan�w pomieszany z woni� zu�ytych prezerwatyw na chodnikach. Mozaika gazet unosz�cych si� w ka�u�ach. Z czasem Jegomo�� zacz�� odzyskiwa� siebie. W ko�cu nadszed� dzie�, w kt�rym mia� mi si� ukaza� pierwszy raz odk�d si� poznali�my. Przyszed� do mnie chowaj�c twarz w d�oniach.
- Nigdy nie przypuszcza�em, �e odzyskam siebie. Cielesno�� i byt. Wszystko! – dr�a� podekscytowany. – Zawsze s�dzi�em, �e prawdopodobie�stwo wydarzenia jest odwrotnie proporcjonalne do �yczenia.
- Widzisz, nie ma rzeczy niemo�liwych dla kogo�, kto nie musi ich zrobi� sam. No, ale ju�. Poka� si�.
Ods�oni� twarz. Oniemia�em. Dziura w g�owie znik�a, sk�ra nabra�a spr�ysto�ci. Trzy-dniowy zarost wygl�da� aksamitnie i dostojnie. Odnios�em wra�enie, jakby wszech�wiat zatraci� w�a�nie sw� delikatn� r�wnowag�.
- I jak wygladam? – spyta�.
Przyjrza�em mu si� jeszcze dok�adnie, po czym odpar�em.
- Mniej wi�cej tak, jak ja z nogami – odpar�em dyplomatycznie.
- Czyli...? – nalega�.
- Niesymetrycznie.

22 XI 2005

© 2005

http://www.pozawiatrem.ky...opic.php?t=3195

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

funlifepok.htw.pl

Podstrony

Template provided by Designs by Darren Opracowanie Marketing w Internecie dla Seungri â strony, Obrazki i wiele więcej na WordPress