opowiadanie pierwsze

Start

Seungri — strony, Obrazki i wiele więcej na WordPress

Okolice dawnej wsi Krywe nad Sanem pewnej, listopadowej nocy zmro�one by�y cisz�. Tak g��boko, �e nawet wiatr nie mia� ch�ci przeszkadza�. Rz�dzi�a ciemno��. Martwica, zupe�nie jak w zapuszczonym grobie, kt�rym wie� w�a�ciwie by�a od dawna. Historia, jak ta d�uma wytrzepa�a z niej �ywot. Pozosta�y jedynie porozrzucane resztki starej zabudowy. Lekk� kresk� tylko w trawie naszkicowane. P�n� jesieni�, albo wczesn� wiosn� mo�na je dostrzec. Zachaszczone inaczej wszystko, b�d� �niegiem zasypane po pas. W tych miejscach sta�y chy�e (*1). W nich skrzy�a si� hirniacka bieda (*2). Surowa jak wschodnie zimy. Z kamienistej gleby ci�ko by�o co wy�uska�. Z kar�owatych sad�w marny owoc cho�by a trafia� do miski. �aden czarnym krukom nie ostawa�. Ludzie byli bardzo pro�ci. Sw�j czas liczyli w niebo patrz�c. Co niedziel� i w �wi�ta tylko ze wzg�rza grzmia�y dzwony wzywaj�c wszystkich do cerkwi. Niedu�o potrzebowali, ale boso po twardej ziemi musieli chodzi�. Tej samej ziemi, w kt�rej chowali swych ojc�w. W kt�rej samym przeznaczone by�o im spocz��. No c�...

Po latach dzwonnica stoi jeszcze na tym samym wzg�rzu. Ju� bez swych dzwon�w - dawno je szlak trafi�. Teraz jest tylko kruchym stosem kamieni. Przypomina majacz�c�, dziadowsk� twarz. Twarz n�dzarza z wydziobanymi oczami i wyrwanym j�zorem. Zupe�nie bez nadziei prosi o �ask�. Obok z tym samym marazmem sterczy oskubany szkielet cerkwi. W �rodku miast psalm�w �wiszcz� teraz cienie nagich okien. Z sad�w te� tylko strz�py. Rok w rok zdychaj� bez sensu. Nawet kruki zapomnia�y. Tak jest dzisiaj w�a�nie w bieszczadzkim Krywem. Zamiast ludzi drzewa rosn� dziko gdzie chc�. W pokaleczonych murach �wi�tynnych pr�no szuka� ju� �wi�to�ci. San te� ucich� przykryty robaczywym popio�em. We wsi s�ycha� pustk�. Szaraw�, g�st� pustk� jak w domu, w kt�rym kogo� zabito. Wszystko sparszywia�o.

Tak� wygaszon� dolin� z ka�dych stron otaczaj� lasy. Bezkresne w swej istocie. W nich panosz� si� jeszcze ch�odne szepty sprzed lat. Obrzynaj�c Krywe od �wiata, tworz� inny - srogi i przesycony nieszcz�ciem. Ci�kim jak o�owiany deszcz. Za dnia rzadko kiedy kto z dzisiejszych si� tam zapuszcza, a noc� nikt z ludzi. Tylko wilce i od czasu do czasu jaki duch zb��kany. Oto za� historia jednego z nich. Anio�a, kt�ry tamtej, straszliwie cichej, listopadowej nocy zasn�� nie m�g�. W�a�nie w tamtych, opustoszonych okolicach w bezsenno�ci szlaja� si� po ciemku. �wiat by� w�wczas wyj�tkowo nieprzyjazny. Zimny. Bezwietrzny. Mr�z ci�� wszystko, spok�j jak w trupiarni. Ka�dy stw�r �ywy ju� dawno by� w ukryciu. �aden li�� cho�by drgn�� nie mia� ochoty. Tylko ten jeden anio� szamota� si� tak sam przez puszcz�.

Wygl�da� doprawdy jak niedo�ywiony bachor - wychudzony, niski, w�osy przyd�ugie, rozczochrane, plecy krzywe...straszna miernota. Na wierzchu ciemny p�aszcz, a na bosych nogach poprzecierane buciory jakby psu z pyska wydarte. Skarpetek raczej nie by�o w zestawie.
Trz�s� si� ca�y z zimna. Szed� jednak dalej z r�kami w kieszeniach samemu nie wiedz�c pewnie gdzie i za czym. By� ca�kowicie zatroskany. Musia�o by� to co� wa�nego, skoro nie m�g� spa�. Najpewniej jednak to jakie� pierdo�y panoszy�y mu si� po �bie. Zupe�nie jakby szuka� dla siebie miejsca w tych zatraconych ciemno�ciach, gdzie nawet �lepiec czu�by si� niepewnie. Z�owieszczy mrok przenikn�� bowiem wszystko. Na wskro�. Rozsia� wszechobecn� otch�a�, w kt�rej zapomnia� si� las. Anhiel wrzyna� si� w ni� bez sprzeciwu(*3). Co krok o co� si� potyka�, w�azi� w bajoro, albo obrywa� badylem, sierota. Pozostawia� za sob� jedynie marny szelest, kt�ry znika� szybko w ciemno�ci razem z ca�� reszt�. Prastare drzewa zdawa�y si� by� jakby w �pi�czce. Ni jedno z nich nie szumia�o. Nie skrzypia�o. Wszystkie pogr��one w mro�nej czerni stercza�y sztywne, skute sekretem. Powietrze wok� by�o zupe�nie nie to samo, inne ni� zazwyczaj. Ostre, �e ci�o sk�r� i lekkie, �e a� bez zapachu. Czas te� zdawa� si� sun�� nie po swojemu. Mo�e dla tego, �e wreszcie nikt go nie szuka�. W tak� noc �aden o zdrowych my�lach nie zapuszcza� by si� w las. Tylko ten jeden roztrzepaniec zmarzni�ty na ko��. Zapewne b��ka� by si� tak do siwego rana, gdyby co� w ko�cu nie przyku�o jego uwagi. A jednak. W oddali, hen w ciemnicy przyuwa�y� ma�y, jasny punkt. Wygl�da�o to na ognisko. Dziwne. Komu pr�cz niego by trzeba by�o siedzie� w takim lesie o tej porze? W tak� noc? Zaintrygowany znieruchomia�. Schowa� si� za pierwsze lepsze krzaki (tak jakby niby mia� go kto� zobaczy�) i skupi� oko na tej jednej bladej kropce. Nie zastanawia� si� d�ugo - anio�y bywaj� dosy� ciekawskie i w�cibskie zarazem - postanowi� p�j�� i przyjrze� si� temu z bliska. Wzi�� si� wi�c w gar�� i ruszy� z trepa ze szczeni�cym zapa�em. Skrada� si� po cichu, przechodz�c z wolna to z drzewa do drzewa. O dziwo tym razem o nic si� nie przewraca�. Musia� by� ostro�ny. Nie wiedzia� bowiem z kim m�g� mie� do czynienia. Z cz�owiekiem, czy te� nie. Ludziom anhieli mog� by� widoczni tylko w�wczas, gdy sami wyra�� tak� wol�. W przypadku innych istot takiej si�y nie maj�. Z niepewno�ci wi�c ca�a ta maskarada.

Po d�u�szej chwili jednak by� ju� na miejscu. Zaiste - pali�o si� tam ognisko. Obok wyrastaj�cej z ziemi ska�y kto� rozbi� sobie ob�z. Ledwo �ywy p�omyk tylko nieznacznie o�wietla� rzeczywisto��. Na poharatanej skalnej �cianie hipnotycznie kiwa�y si� cienie, kt�re zdawa�y si� zaprasza� tak uprzejmie, troskliwie. Z drugiej za� strony, jakby zakute w �a�cuch, ostrzega�y i przep�dza�y zarazem. Szczerze przera�one... Z boku szele�ci�o dogasaj�ce ju� palenisko. Nad nim trzyma� stra� podstarza�y �wierk. Srogi olbrzym, pod�wietlony tylko od spodu, sta� zatracony w szkar�atnej zadumie. Razem, w ca�o�ci miejsce to nie by�o warte zaufania za grosz. Zaraz pod drzewem by� ma�y namiot. Starego typu. Otwarty i pusty. �wiat�o ogniska si�ga�o jego przodu. Reszta gin�a w czerni. Brakowa�o tylko gospodarza, kt�rym musia� by� cz�owiek. Nie anio�, nie czart. Tego bynajmniej roztrzepaniec by� pewien i nie musia� si� ju� tak czai�. W pobli�u nie by�o nic s�ycha�, a namiot sta� otwarty jakby tylko na chwil�. Postanowi� wi�c anio� zaczeka�. Rozejrzawszy si� wok� przysiad� pewnie na k�odzie przy ognisku.

Przybli�y� nogi. Wyci�gn�� r�ce, �eby wygarn�� dla siebie resztki ciep�a. Zmarz� bowiem, sierota, a drewno ju� dogorywa�o. By�y to ostatnie chwile, w kt�rych mo�na by�o jeszcze si� ogrza�. Wpatrzony w p�omie� zastanawia� si� kim by� mieszkaniec obozu. Sk�d si� wzi��, dok�d poszed�. Zna� wszak�e te okolice doskonale. Nie s�ysza� te� aby ktokolwiek kiedy� o tej porze roku pa��ta� si� tak po nocach. Czy by� to cz�owiek bez strachu? Mo�e co� od tego silniejszego rzuci�o nim w las? Wiele takich pyta� szumia�o mu po czaszce. Wszelkie inne sprawy zepchn�� w k�t. Ca�� wiadomo�� skupi� na czekaniu. Siedzia� i czeka� po prostu. Nerwowo, co chwil� rzuca� w mrok gor�czkowe spojrzenia. Nie nale�a� niestety do cierpliwych. A szkoda, gdy� gospodarz jeszcze d�ugo nie wraca�, a czas p�yn�� tylko sobie rozumianym tempem.

�ycie poma�u zacz�o ca�kiem opuszcza� palenisko. Skrzypi�ce od ciep�ych pieszczot drewno milk�o. Ta�cz�ce cienie blad�y. Umiera�y z wolna. W ciszy. Kr�tkie dot�d chwile ros�y staj�c si� wr�cz godzinami. Noc, tak przenikliwie ch�odna i mroczna noc zdawa�a si� nigdy nie sko�czy�. Ciemno��, zeszklona od mrozu, otacza�a ob�z. Zacie�nia�a si� wok�. Tylko coraz s�absze �wiat�o ogniska przypomina�o z wysi�kiem, �e jest co�kolwiek poza ni�. Sierocie by�o ju� cieplej i m�g� skuli� si� troch� i rozlu�ni�. Wci�� szpera� w czerni za gospodarzem – pr�no. Ani szelestu. Niecierpliwo�� poma�u wi�c zaczyna�a ust�powa� miejsca znudzeniu. Struga� ci�gle w wyobra�ni cz�owieka, kt�rego wreszcie chcia� zobaczy�, ale wszystko to dalej i dalej od niego odbiega�o i nik�o w mrokach. Drobne dotychczas p�omienie skurczy�y si� w �ar i jasny ich blask opad� na drewno pokrywaj�c je g��boko mieni�cym si� pomara�czem. �wiat toczy� si� ju� w jego rytm –wolniej. O wiele wolniej. G�owa anio�a, s�absza i ci�sza, coraz bardziej rwa�a go do ziemi. Oczy ju� nie z tak� dba�o�ci� o szczeg� wpatrywa�y si� w gasn�ce ciep�o, a wyblak�e my�li pogubi�y swoje ko�ce i pocz�tki. To senno�� przysz�a do anhiela. Zostawiona gdzie� daleko odszuka�a go i w ko�cu, zupe�nie bez swej woli, usn��. Zastyg� przygarbiony z czaszk� mi�dzy ramionami staj�c si� nieruchom� cz�ci� obozu jak ten g�az za nim, czy stary �wierk pogr��ony w wielkiej ciszy. �wiadomo�� doszcz�tnie zsun�a mu si� spod n�g. Tak nagle. Na spokojnych falach odp�yn�� tratw� we mg��... Huk! Jaki� grzmot! Wyrwa� go gwa�tem ze snu. �lepia rozwar�y si� szeroko. Grzbiet sprostowa�. Jakby kto w ryj uderzy�! Palenisko. Ogie� �ar� �wie�e drewno. �wie�e? Syczy i strzela! Gor�ce j�zory rzuca�y si� ku g�rze. Wko�o czarno. Wci�� noc. Mr�z. G�owa w prawo – pusto. W lewo – jest! Wr�ci�. Wreszcie. Na k�odzie, przy ogniu grza� si� gospodarz obozu. Cz�owiek oczywi�cie. Patrzy� w �ar. Nieruchomy. Anio� przetar� twarz. Nie wiedzia� jak d�ugo spa�. To nie istotne. Wreszcie m�g� zaspokoi� ciekawo��. Wsta� i swobodnie otrzepa� p�aszcz. Bez obaw dwoma krokami podszed� do cz�owieka. Wiedzia�, �e ten nie m�g� go przecie� widzie� i uwa�nie, jak pies przefiltrowa� go zmys�ami. Du�y, dobrze zbudowany m�czyzna w ciemnozielonej kurtce siedzia� przygarbiony. Skamienia�y. Twarz mia� obdrapan� ju� z m�odo�ci. Nos lekko skrzywiony, usta obfite, kruczoczarne brwi - wschodni� twarz. Na wp� tylko o�wietlon�. W ciemnych, szklanych oczach b�yszcza�y p�omienie. Zmartwiony? Zm�czony? Nie wiadomo. Jak pos�g. Pe�en sekret�w. Pot�ny m�czyzna. Anhiel przy nim w tym swoim p�aszczyku jak �ebrak czeka� jakiego� ruchu. U�miechu, gestu... Nic. Zupe�na cisza. Czeka�. Trwa�o to chwil�. Otoczy� go wi�c wko�o i bada� z ka�dych stron. M�czyzna zupe�nie jak wszystko tej nocy – nawet nie zadr�a�. Rosn�ca ciekawo�� frustrowa�a anio�a. Nie m�g� poj�� nieznajomego. By� zafascynowany. Wertowa� go jak ksi��k� o niemych stronach. Szybko przewraca� kartk� za kartk�. Gwa�townie, w pop�ochu. Chcia� ju�, wreszcie wszystko o nim pozna�, a tu ani wersu, ani s�owa. Pusto. Jakby z kamieniem rozmowa.

Niespokojny zacz�� wi�c rozgl�da� si� w poszukiwaniu prowokacji chyba, co by nim ruszy�. Wymusi� jaki� gest cho�by. Przyuwa�y� niewielki, gruby badyl przy �wierku, zaraz za m�czyzn�. My�la� pewnie rzuci� nim w noc, szelest zrobi�, czy co�? Trzeba przyzna�, �e niecz�sto taki choleryk si� w�r�d anhieli trafia. Podszed� wi�c z wolna i schyli� si� do ziemi. Chcia� ju� chwyci� za patyk kiedy nagle gospodarz si� poruszy�. Anio� sztywny. Wyczulonym okiem obserwowa� teraz jego r�k�. M�czyzna wyci�gn�� ni� zza lewego trepa niedu�y, po�yskuj�cy przedmiot. By�a to, a jak�e, piersi�wka. Od razu przyku�a ona uwag� chudziny. Wszyscy bowiem wiedz�, �e anio�owie to lubi� sobie czasem waln��, tote� patyk przesta� by� ju� istotny. My�li jego skupi�y si� teraz wy��cznie na tej srebrnej, powleczonej wytart� ju� sk�r� piersi�wce. Wielk�, m�sk� r�k� ze spokojem gospodarz przybli�y� j� do swych ust. Szybkim ruchem przechyli� g�ow� do ty�u i pope�ni� dwa spore �yki. Wyprostowa� si� i ponownie skamienia� na g�az. Po chwili zwr�ci� ci�kie od procent�w powietrze, kt�re a� zaskrzypia�o. Od�o�y� gorza�� z powrotem. Nawet oczami nie mrugn��. Anio� tak�e. Szachowa� zapewne jak tu podw�dzi� troch� tej horilki (*4). Jak tu posmakowa� teraz tych procent�w s�odkich. Nabra� na nie strasznej ochoty i natychmiast zmieni� swoje priorytety pijak jeden. Tajemnica gospodarza straci�a ju� pierwsze�stwo. Istotna sta�a si� wy��cznie jego piersi�wka. Zupe�ny brak konsekwencji. Z wolna powr�ci� wi�c na swoje poprzednie miejsce. Przysiad� na k�odzie ostrz�c wzrok ku m�czy�nie. Ogie� �ywo trawi� drewno. Bez po�piechu. Jednak niepokorny wobec czasu anio� z trudem utrzymywa� sw� cierpliwo�� na smyczy. Wierci� si� i co chwil� zerka� za gorza��. Tymczasem gospodarz zdawa� si� by� jego przeciwie�stwem – spokojem samym w sobie. W nocn� cisz� wmurowany patrzy� w ogie� i tylko p�omienie dawa�y wyraz �ycia w jego oczach. Ciemnych, wschodnich oczach pe�nych sekret�w.

Anhiel �widrowa� my�lami sytuacj�. Obgryzaj�c pazury kombinowa� we wszystkie strony. Nie chcia� ot tak na bezczelnego wyrywa� cz�owiekowi horilki. Przestraszy� by go jeszcze, czy co. Nie w tym sens, wi�c co by tu zrobi� ... Uspokoi� si�, kiedy m�czyzna sam ponownie si�gn�� po piersi�wk�. Otworzy� j� i waln� kolejne dwa spore �yki ambrozji. Niezakr�con� od�o�y� na miejsce, po czym wzi�� g��boki oddech. Powolnym, ale pe�nym swobody i majestatu ruchem podni�s� si�. Stan�� przygarbiony nad ogniskiem. Poruszony anio� z paluchami w g�bie wsta� za nim. Przygl�da� si�. Szuka� pewnie sposobu by chwyci� jako� cichaczem alkohol i czmychn��, skorzysta� z chwili. Ju� mia� si� za ni� rzuca�, kiedy m�czyzna patrz�c prosto w p�omie� rzek� – Id� spa�. Napij si�, je�li chcesz.- Odwr�ci� si� plecami i ci�kim krokiem wrzuci� cia�o do namiotu zasun�wszy go od �rodka. Anio� trup. Zblad� na twarzy ju� ca�kiem. Jak to? Sk�d on? Przecie� to... No jak? Stercza� w strachu skamienia�y. Czy ucieka�? Kurwa, co jest? Nie trudno by�o us�ysze� jego my�li. Dopiero g��bokie, w ka�dym swoim calu m�skie, spokojne chrapanie wyrwa�o go z szoku. Cz�owiek zasn�� w swym namiocie. Tak, cz�owiek z krwi i ko�ci. Jak to wi�c mo�liwe, �e wiedzia� o tym bidaku? Nie mam poj�cia. W ka�dym razie ten usiad� a� z wra�enie z powrotem na k�odzie.

G�o�ne chrapanie wype�ni�o dotychczasow� nocn� pustk�. Sta�o si� wr�cz niezno�ne i dokuczliwe. Nawet nied�wied� by nie podszed�. Zszokowany anio� ze zdumieniem rzuca� spojrzeniami to w namiot, to w ognisko. P�omienie szarpa�y przytargane z lasu drewno. A� sycza�o od gor�ca. Jeden konar ostatnim tchnieniem wystrzeli� nagle. Pot�ny j�zor polecia� ku g�rze i roz�wietli� wszystko w ok�. Co� b�ysn�o na ziemi. No tak, piersi�wka. Nie ma bata, teraz to tym bardziej anio� musia� sobie waln��. Si�gn�� wi�c za ni� �apczywie. K�tem oka zerkn�� z powrotem na namiot. Nie by� pewien, czy dobrze robi�, ale m�skie odg�osy senne jednak nie zdawa�y si� czego� tutaj zabrania�. Anhiel wi�c najpierw delikatnie, z dystansem poci�gn�� nosem zawarto�� piersi�wki. Wo� z jej �rodka wykr�ci�a go we wszystkie wiatry. Po raz pierwszy si� u�miechn��. Wreszcie zadowolony, bez namys�u wla� w siebie w�d�. Do dna. Jeden �yk, drugi, trzeci, czwarty... Pijus jeden wychla� wszystko naraz! A� go zamroczy�o! Ciarki oblaz�y ca�e jego cia�o, a w oczy wst�pi� nag�y, niepohamowany blask. Mocna musia�a by� to horilka. Jego g��boki, wynaturzony u�miech wskazywa� na to wyra�nie. Rzuciwszy oczyma na zamkni�ty namiot, zakr�ci� piersi�wk� i po�o�y� j� z powrotem na ziemi. Ca�kiem opustoszon�.

Nied�ugo wi�c trzeba by�o czeka� na efekt. Po chwili, kiedy tylko anio� podni�s� dup� z k�ody, �wiat zacz�� kr�ci� si� pr�dzej. Alkohol nim zaw�adn��. Bardzo szybko, ale czeg� innego mo�na by�o si� spodziewa�? To� on taki wysuszony i kruchy. Wystarczy�by pewnie jeden mocniejszy podmuch opar�w, �eby go �ci��. U�miechni�ty krzywo anhiel zaraz zapomnia� o dziwach, jakich by� �wiadkiem jeszcze chwil� temu. W ge�cie podzi�ki sk�oni� si� nisko �pi�cemu m�czy�nie. Bardzo nisko - prawie si� przewr�ci�. Potem obr�ciwszy si� za siebie dosy� chwiejnym krokiem ruszy� w czer�, z kt�rej przylaz� na pocz�tku. Tym razem u�miechni�ty i radosny. Z jeszcze mniejsz� gracj� ni� przedtem potyka� si� o wszystko co mu wpada�o pod nogi. Nic to jednak i szed� dalej w g��b mroku, �miej�c si� nocy bezczelnie w niewzruszon� twarz. Szybko znikn�� w bezkresnej otch�ani listopadowych ciemno�ci. Nie wiem, czy wr�ci� ca�y do domu. Pewnie usn�� gdzie pod jakim� drzewem, jak to pijaczysko w Bieszczadach. A o tym m�czy�nie za�, to ju� nigdy wi�cej nie s�ysza�em. �lad po nim znikn��. Rozpu�ci� si� w czasie razem z t� jesienn� noc�, beznadziejnie zimn� i bezwietrzn�.

*:
1 - chy�a - wschodnie okre�lenie wiejskiej chaty.
2- hirniak - rusi�skie okre�lenie g�rala z okolic Bieszczad�w.
3- anhiel - z j�z. ukrai�skiego anio�.
4- horilka - z j�z. ukrai�skiego gorza�ka, w�dka.

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

funlifepok.htw.pl

Podstrony

Template provided by Designs by Darren Opracowanie Marketing w Internecie dla Seungri â strony, Obrazki i wiele więcej na WordPress