Mistrz i tajemnica Siwego Pola

Start

Seungri — strony, Obrazki i wiele więcej na WordPress

„Mistrz i tajemnica Siwego Pola”

Noc przynios�a ze sob� z�owrogi deszcz. Letni, pastelowy zmierzch zmieni� si� w wytatuowan� czer�. Mistrz siedzia� w swoim gabinecie, sam jak go��b na poddaszu. Studiowa� tajemne ksi�gi na marginesie odosobnienia. By� w nienajlepszym humorze. Przed chwil� otrzyma� list od wujka Gonzaleza. Wujek nigdy nie potrafi� napisa� jak mog�oby by�. Zawsze pisa� tak, jak w rzeczywisto�ci by�o. I ten brak pola do interpretacji wybi� Mistrza z w�a�ciwych mu tor�w wzgl�dnego optymizmu.
Zamy�lony i poch�oni�ty przez ksi�gi i manuskrypty Mistrz, si�gn�� do kubka. Jak�e niesko�czenie wielkie musia�o by� jego rozczarowanie, gdy zamiast kwaskowego smaku earl greya usta za�mieci�a mu sterta fus�w. Odruchem bezwarunkowym wyplu� zawarto�� jamy ustnej na pod�og�. Rozejrza� si� wko�o bezradny, szukaj�c osoby winnej ca�emu nieszcz�ciu. Asystentka zachorowa�a na mysi� gryp� i Mistrz wydawa� si� lekko bezradny. Rozejrza� si� jeszcze raz, by upewni� sw�j umys�, �e w pobli�u nie ma ani mnie ani Drugiego.
- Drugi! – wrzasn��. Odpowiedzia�o mu tylko szczekanie psa, kt�ry wbieg� do pokoju. – Zamknij si� g�wno�erco! – biedna psina skuli�a ogon. - Nie do ciebie m�wi�em! Zreszt� pogadamy p�niej o tym czym� na pod�odze w �azience. Ile razy mo�na ci pokazywa�, jak si� korzysta z sedesu? – Mistrz z irytacj� kr�ci� g�ow� – zwierzak tymczasem wr�ci� na swoje pos�anie.
Staruszek wspar� si� na lasce. Westchn�� ci�ko i uda� si� do kuchni, trzymaj�c w d�oni kubek, jak gdyby by� to �a�cuch kr�puj�cy jego ruchy. Opar�szy si� o kuchenny blat, nastawi� wod� na herbat�. Tymczasem z Drugim wr�cili�my w�a�nie z egzystencjalnego spaceru. Mistrz spojrza� na nas.
- Gdzie byli�cie?!
Przerzuci�em sw�j bezradny wzrok na Drugiego.
- Na spacerze, tak jak Mistrz kaza� – gdyby jego wzrok mia� w�a�ciwo�ci fizyczne zapewne wytarga�by nas za uszy.
- Tak, tak. Zapomnia�em. Niech wam b�dzie. – zala� esencj� wrz�tkiem. – S�uchajcie, mamy zadanie.
- Znowu po�le nas Mistrz w maliny? – za�artowa� Drugi. Na szcz�cie w por� dostrzeg� karc�ce spojrzenia i przeprosi� milczeniem.
- Nie, ty durniu! – Mistrz wyj�� z kieszeni p�aszcza list. – Oto wiadomo�� od wujka Gonzaleza. Pisze, �e musimy natychmiast przyjecha�. Poda� nam list, a my czytali�my go z zapartym tchem, niczym powie�� Stephena Kinga. Cho� bez zwrot�w akcji.

”Siostrze�cu. Ciemne chmury oraz z�e moce przyby�y nad, spokojne dotychczas, Siwe Pole. Dziej� si� rzeczy nielogiczne i jak do tej pory niewyt�umaczalne. Nieszcz�sne fatum spad�o na nas, niczym straszna egipska kl�twa. Krowy nie daj� mleka, zaj�com opad�y uszy, zwierzyna domowa rozpierzch�a si� gdzie� w pop�ochu. Dzieci p�acz�, kobiety mdlej�, a m�czy�ni pij� na um�r. Z tym ostatnim nic si� oczywi�cie nie zmieni�o. Chcia�em to jednak podkre�li�, gdy� tym razem maj� ku temu niepodwa�alny pow�d. Ot�, teraz radz� ci usi��, wszyscy mieszka�cy Siwego Pola �YSIEJ�! Tak! Nie przewidzia�e� si�. Wszyscy �YSIEJ�. M�czy�ni, kobiety, dzieci, starzy oraz m�odzi. Wszyscy bez wyj�tku. Nie wiem ju� co zrobi�. Pr�bowa�em wszystkich znanych mi �rodk�w. Jako, �e jeste� najbardziej utalentowanym z mych siostrze�c�w, to do ciebie w�a�nie zwracam si� z pro�b� o pomoc. Od��my w niepami�� nasze zasz�o�ci.
Prosz�. Nie, b�agam. Przyb�d�. Obawiam si� o swoje w�sy, kt�re piel�gnowa�em od czas�w odsieczy wiede�skiej. W Tobie nasz los.”

Z powa�aniem
Mistrz lewitacji i sztuk pochodnych
Jose Ramirez Gonzalez, Mr.

Mistrz zaprowadzi� nas do gabinetu. Otworzy� star� szafk� ze zdj�ciami. Si�gn�� w g��b jej wn�trza i wyci�gn�� zdj�cie w kamiennej ramce. Fotografia przedstawia�a Mistrza, jeszcze ma�ego szkraba siedz�cego na kolanach wujka. W tle wida� by�o ruiny, ciesz�cych si� ludzi w �miesznych zbrojach i wielkiego drewnianego konia.

- To by�y czasy – �za sp�yn�a po obliczu staruszka. – Musimy do niego jecha� – stwierdzi� jakby chcia� si� upewni� w tym przekonaniu.
- Oczywi�cie, �e pojedziemy – pr�bowa�em go wesprze�.
- To jasne, �e si� podlizuje, stary lis. „Jeste� najbardziej utalentowanym z mych kuzyn�w”. Zawsze potrafi� mnie za�atwi� jak�� psychologiczn� zagrywk� – na jego twarzy zago�ci� wreszcie szczery u�miech.
Rozchmurzy� si� odrobin� i zacz�� nam opowiada� o wujku Gonzalezie.
- Musicie wiedzie� moi drodzy, �e J.R. Gonzalez to wielce �wiat�y umys�. Niestety wielce niedoceniony, a co za tym idzie pos�pny, pragmatyczny i osch�y w wyra�aniu uczu� – po raz kolejny spojrza� na zdj�cie. Odpali� fajk�. Siwy dym powoli wype�nia� przestrze� wok� jego postaci. – Jose by� pierwszym prawdziwym cz�owiekiem renesansu. Nigdy nie zapomn� jak w 1504 roku, na d�ugo zanim Kopernik napisa� swoje dzie�o o cia�ach niebieskich, Gonzalez zmierzy� s�o�ce i obci�� ziemi�. Opublikowa� swoj� prac�, ale nikt tego nie dostrzeg�. Nast�pne wielkie odkrycie mia�o miejsce w 1830 roku. W czasach, gdy nikt jeszcze nie �ni� o telefonach, tym bardziej kom�rkowych wujek za pomoc� �odyg bambusa, �wietlik�w i amazo�skich mr�wek skonstruowa� pierwszy telefon kom�rkowy. – Mistrz wyj�� z szuflady pude�ko z napisem „Erykus 830”. Wysypa� zawarto��, z kt�rej da�o si� wyr�ni� jedynie zeschni�te �odygi i martwe robaki. – Zrobi� takie dwa – kontynuowa� – dla mnie i dla siebie. Wys�a� mi wtedy pierwszego w historii smsa. Pami�tam, sms wyszed� mu idealny, jak gdyby stworzono go na t� w�a�nie wiadomo��. Bez �adnego zb�dnego znaku. To by�a magiczna chwila. Potem zwyczajowo w ka�dym telefonie by�o tyle miejsca na wiadomo�ci tekstowe – posk�ada� telefon i schowa� do pude�ka. – Tyle miejsca, ile potrzebne jest na s�owa, kt�rych nigdy nie zapomn�: „M�ody, kto� nam gwizdn�� czajnik. Le� do Moller�w zrobi� herbaty! Z powa�aniem, J.R. Gonzalez”. P�niej oczywi�cie zwi�kszono pojemno��. A wujek nigdy nie dozna� zaszczyt�w, na jakie zas�u�y�. Wtedy co� w nim p�k�o.
Mistrz skupi� si� na fajce, by powstrzyma� �zy. Regularnie wydobywaj�cy si� z niej dym troch� go uspokoi�. Tymczasem Drugi pocz�� okazywa� zdenerwowanie. Przeprosi�em Mistrza, po czym wyszed�em ci�gn�c za sob� Drugiego.
- Co ci jest? – szarpa�em nim nie wiedz�c czemu. To podwoi�o jego obawy i potroi�o wrodzon� nie�mia�o��.
Zacz�� nerwowo gry�� paznokcie. Spoliczkowa�em go oburzony.
- Co ci jest? Twoje cia�o jest �wi�te. Co ty wyrabiasz? Gdyby Mistrz to zobaczy�... – na sam� my�l zadr�a�y mi powieki. „Brak magnezu” - pomy�la�em. Ale nie by�o teraz czasu na uzupe�nianie jego brak�w. Drugi uspokoi� oddech, zawstydzone palce wsun�� do kieszeni i spojrza� na mnie got�w wreszcie wyjawi� swe my�li.
- Mistrz ka�e nam jecha� ze sob� – patrzy� za siebie bacznie obserwuj�c drzwi gabinetu.
- Zapewne – odpar�em. – Przecie� to...chyba si� cieszysz, co?
Spu�ci� wzrok tak, bym nie m�g� go si�gn��.
- Pozna�em pewn� dziewczyn� i chcia�em j� zabra� na przyj�cie w barze epikurejczyk�w. Ju� mia�em nawet kupi� nam wej�ci�wki...
Spoliczkowa�em go po raz kolejny, zmieniaj�c rzecz jasna atakowany policzek.
- Oszala�e�?
- ...ale nie kupi�em tych wej�ci�wek.
- Masz szcz�cie – poklepa�em go po ramieniu i stara�em si� przywo�a� w sobie to pouczaj�ce spojrzenie starszego brata. - Ju� my�la�em, �e tw�j ptaszek ci si� wtr�ci� do procesu my�lowego! -
Pokr�ci� przecz�co. - To bardzo niebezpieczne – grozi�em mu palcem – mo�na straci� du�o przy relatywnie ma�ych zyskach.
- Wiem. Nie powinienem by� tak my�le�.
- No ju� dobra. Nic si� na szcz�cie nie sta�o. Nast�pnym razem natychmiast przychod� do mnie w takich sprawach. A teraz id� si� spakowa�.
Potwierdzi�, otar� �zy i ruszy� do swojego pokoju. Nieca�� chwil� p�niej Mistrz wysun�� g�ow� z gabinetu.
- Bardzo dobrze to rozegra�e� – u�miechn�� si� – nauka nie posz�a w las. Zawsze jest co�, czym pragniemy dr�czy� samych siebie. Uchroni�e� go przed tym.
Drzwi si� zamkn�y, a ja, podbudowany s�owami Mistrza, uda�em si� do swojego pokoju spakowa� potrzebne rzeczy.

Rankiem, za�adowani baga�ami po uszy, ruszyli�my na Siwe Pole. Podr� nie trwa�a d�ugo, dzi�ki specjalnym, przyspieszaj�cym metabolizm duszy zio�om Mistrza.
Ku wielkiej rado�ci Mistrza wreszcie ujrzeli�my Siwe Pole. Rozci�ga�o si� od obrze�y Hamaku do wzg�rz Corewoods. W geograficznym centrum znajdowa�o si� wzg�rze Lebowskiego ze s�ynnym drzewem „23”. Sam �rodek Siwego Pola zdawa� si� by� owini�ty wok� drzewa na jego szczycie i schodzi� spiralnie po wzg�rzu, by rozlewa� si� na ca�� dolin� poni�ej.
Jakkolwiek poetycko wygl�da�y fauna i flora, tak same zabudowania nie wzbudza�y entuzjazmu. Ale czemu� si� dziwi�? Przyje�d�ali tu m�drcy wraz z rodzinami, a nie arty�ci. Budynki by�y wysokie na siedem pi�ter. Kszta�tem przypomina�y krzy��wk� banana z cytryn�. Z przewag� cytrusa. W ka�dym mieszka�y trzy rodziny. Wujek Gonzalez �y� na Schrypfenstrasse nr 85. Gdy nasz pow�z zajecha� na niewielki osiedlowy parking, wujek oczekiwa� nas, s�dz�c po d�ugo�ci kawowej cygaretki w jego ustach, ju� od dobrych kilku minut. Pod nogami talia kart uk�ada�a si� w empatycznego pasjansa. Wujek mia� niezwyk�e zdolno�ci manualne, szczeg�lnie w nogach. Jako nastolatek dorabia� u zegarmistrza naprawiaj�c zegarki stop�. Kr��y�y legendy o szermierczych pojedynkach ze w�ciek�ymi kangurami morawskimi.
Mistrz wysiad� z bryczki. Wujek zbli�y� si� do niego powolnym krokiem. W miejscu, gdzie spotka�y si� ich spojrzenia pocz�y si� sypa� iskry. Padli w swoje ramiona. Iskrzenie usta�o.
Przywitali�my si� z ca�� rodzin� wuja. W domu, przy herbacie Jose jeszcze raz obja�ni� nam ca�� sytuacj�. Mistrz dok�adnie obejrza� wszystkich okolicznych mieszka�c�w. Wnioski by�y nieuchronne i jednoznaczne. Wszyscy dawali oznaki powolnego, stopniowego, aczkolwiek bezwzgl�dnie progresywnego �ysienia. Mistrz wzi�� miejscow� gazet� i na ca�y dzie� zamkn�� si� w ubikacji.
Wieczorem przedstawi� wszystkim sw�j plan. Podejrzewa�, i� sprawc� ca�ego zamieszania mo�e by� potw�r molowy. Poprosi�, by wujek wraz z rodzin� zamienili si� z nami pokojami. Mistrz po�o�y� si� w ��ku Jose Ramireza, ja w �o�u jego �ony Lucyferii, a Drugi w ma�ym kojcu ich synka Laudrupiego. O dziwo Drugi zasn�� od razu, nie czekaj�c nawet na zmierzch. Gdy s�dzi�em, i� jako jedyny nie jestem w stanie zmru�y� cho�by oka dostrzeg�em blask �renic Mistrza. Puszcza� sobie zwierz�tka na suficie odgrywaj�c sceny z „Kr�la lwa”. Wydawa� przy tym odg�os dono�nego chrapania, kt�ry mia� zmyli� przeciwnika. Mija�y kolejne godziny. Ksi�yc wtoczy� si� na dwunast�. Wtem co� zaszura�o w szafie znajduj�cej si� w nogach mojego tapczanu. Poczu�em ka�dy pr꿱cy si� mieszek w�osowy na mym ciele. Mistrz ze zwinno�ci� kobry wysun�� si� spod ko�dry. Wygrzeba� latark� z plecaka i z r�koma przygotowanymi do rzucenia najpot�niejszych zakl�� znanych ludzko�ci, pocz�� zbli�a� si� do szafy. Ha�as z niej dochodz�cy narasta� z ka�d� chwil�. Po cichu zbudzi�em Drugiego. Ubezpieczaj�c Mistrza, ustawili�my si� tu� za jego plecami. Uni�s� trzy palce i zginaj�c je do �rodka d�oni rozpocz�� odliczanie oraz trzy najbardziej przera�aj�ce sekundy mego �ycia. Gdy pozosta�a ju� tylko go�a pi�� szarpn�� stanowczo za drzwiczki. �wiat�o latarki znalaz�o odbicie w wielkich �lepiach. S�dz�c po ich po�o�eniu przeciwnik by� od nas wy�szy o g�ow�. Rozleg� si� krzyk. W�osy na g�owie Mistrza zje�y�y si�, jak gdyby salutowa�y postaci przed nami. W�osy na brodzie nie pozostawa�y w tyle, przez co Mistrz by� przez chwil� o�lepiony. Zachowuj�c resztki zimnej krwi skierowa� latark� na �cian�. Drugi doskoczy� do w��cznika �wiat�a. Te kilka chwil, nim �renice przywyk�y do nowych warunk�w by�o �miertelnie niebezpiecznych. Mistrza wyg�adzi� brod�, po czym z niedowierzaniem spojrza� na monstrum w szafie. By� to ow�osiony, fioletowo - czerwony potw�r. Oczy mia� wielkie, ale jakby dzieci�ce. Pazury d�ugie, zako�czone �agodnie. Patrzy� na nas skulony i roztrz�siony. Krzyk najwyra�niej obudzi� mieszka�c�w. Ca�y t�um wpad� w jednej chwili do pokoju.

- To on! Ten potw�r! Zap�aci nam za wszystko! – rozbrzmiewa�y g�osy.
Wydawa�o si�, i� ludzie roznios� go na strz�py razem z nami i ca�ym budynkiem.
Jednak�e wydarzy�o si� co� najmniej spodziewanego. Mistrz zas�oni� monstrum w�asnym cia�em.

- Co ty wyrabiasz! – wrzeszcza� wujek Gonzalez, a t�um skandowa� za nim.
- To nie on – Mistrz stwierdzi� sucho.
- Jak to nie on!? Innego potwora tu nie widz� – wrzeszcza�a Lucferia.
- To nie on – tym razem s�owa Mistrza uspokoi�y ludzi. Chwyci� on �ap� potwora i delikatnie, niczym ma�e dziecko wyprowadzi� go z szafy. – To nie jest sprawca waszego nieszcz�cia. Nie jest to potw�r z�o�liwy. Musia� znale�� si� tu przypadkiem. Pech chcia�, �e w nieodpowiednim czasie. Kim jeste�? – zwr�ci� si� do futrzanej istoty. – Mo�esz nam powiedzie�?
Wszystkie oczy wpatrzone by�y w stworzenie z szafy.
- Jestem... – rozgl�da� si� przera�ony po obecnych – nazywam si� Powtorek.
- Witaj Powtorku, nazywam si� Mistrz – wyj�� z kieszeni cukierka. Wr�czy� mu go i spyta�. – Jak si� tu znalaz�e�?
- To do�� dziwna historia – m�wi� przez lepi�c� mu usta �elatyn�. – Zosta�em stworzony, by gra� g��wn� rol� w nowej powie�ci Stephena Kinga. Ale okaza�em si� niewystarczaj�co straszny, wi�c poszed�em na bezrobocie. Gdy si� sko�czy�o zaaran�owali mnie, by straszy� ma�e dzieci w bajkach, opowie�ciach i tym podobnych. Niestety dzieci si� nie ba�y. Z wieloma si� zaprzyja�ni�em. Oczywistym by�o, i� strac� posad�. Tak te� si� sta�o. R�wno p� roku temu. Od tamtej chwili b��kam si� bez celu po kartach literatury. Zadomowi�em si� tutaj, gdy� zdawa�o si� to mi�ym miejscem.

Wszystkich wzruszy�a historia Powtorka. W dodatku czuli si� g�upio po tym, jak go potraktowali. Dlatego te� przez ca�� noc i ca�y poranek us�ugiwali mu jak tylko mogli. Przynosili ciasteczka, szarlotki, pierniki, kakao i herbat�. Powtorek by� ju� bezpieczny. Jednak pozosta� g��wny problem i pow�d, dla kt�rego si� tu znajdowali�my. Mistrz sp�dzi� ca�e popo�udnie maszeruj�c po Siwym Polu, szukaj�c odpowiedzi w�r�d drzew i �piewu ptak�w. Obserwowa� jak �limaki wspinaj� si� na ska�y Santa Aga, utrzymuj� r�wnowag� i �api� niczym nieskr�powane promienie s�o�ca. Id�c podmiejskimi uliczkami przygl�da� si� staruszkom graj�cym w szachy przy Del Justini. K��cili si� o ka�dy ruch, zapisuj�c wyniki na wymi�tych starych gazetach.
Wieczorem wr�ci� i oznajmi�, i� rozwi�za� zagadk�. Zabra� wszystkich za Wzg�rze Lebowskiego. Za ostatnimi uliczkami Siwego Pola rozci�ga�a si� ogromna, blaszana konstrukcja. Tablice na �cianach informowa�y:

„Asbestos Ltd.
Zakaz wst�pu”

- Co to jest? - spyta� zaniepokojony wujek Gonzalez.
- Fabryka azbestu m�j drogi – odpar� Mistrz. Na jego twarzy widnia�a zar�wno duma, po tym jak rozwik�a� tajemnic� Siwego Pola, ale tak�e troska. Troska o mieszka�c�w. – Chyba czas si� przeprowadzi� – zasugerowa�.
Ale w tej chwili niewiele dociera�o do Jose Ramireza.
- A my winili�my ciebie Powtorku – ze �zami w oczach wtuli� si� w futerkowe stworzenie. – Przepraszam, przepraszam – powtarza� szlochaj�c.
Mistrz po�o�y� mu d�o� na ramieniu.

- No tak... – westchn��. - Je�eli co� posz�o �le, to na pewno by� kto�, kto m�wi�, �e tak b�dzie.

7 XI 2005

http://www.pozawiatrem.ky...opic.php?t=3057

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

funlifepok.htw.pl

Podstrony

Template provided by Designs by Darren Opracowanie Marketing w Internecie dla Seungri â strony, Obrazki i wiele więcej na WordPress